Πέμπτη 28 Μαΐου 2015

7 άνθρωποι που δεν πήγαν σχολείο αλλά άλλαξαν τον κόσμο

ΤΟΜΑΣ ΕΝΤΙΣΟΝ: Ο Τόμας Έντισον πήγε στο σχολείο σε ηλικία οκτώ χρονών και έμεινε τρεις μήνες. Ήταν ο τελευταίος στην τάξη και ο δάσκαλος «δεν τον χώνευε». Ο πατέρας του Έντισον πίστευε ότι ο γιος του ήταν κουτός (μάλλον εκείνος δεν ήταν ιδιαίτερα ευφυής). Κάποια μέρα ο δάσκαλος είπε στον Έντισον -μπροστά σε όλη την τάξη- ότι είναι αδειοκέφαλος. Ο Τόμας, που δεν ήταν το πιο πειθήνιο παιδί, εγκατέλειψε αμέσως στην τάξη και στο σπίτι είπε ξεκάθαρα στη μητέρα του ότι δεν θα ξαναγυρίσει ποτέ στο σχολείο.
Και πράγματι έτσι έκανε (το σχολείο δεν ήταν υποχρεωτικό το 1855). Έμεινε να διαβάζει στο σπίτι, έχοντας ως δασκάλα τη μητέρα του. Εκείνη μπόρεσε να του μάθει μόνο τα βασικά (κολλυβογράμματα, όπως έλεγαν κι οι παλιοί). Σε ηλικία δεκαεννιά χρονών ο Έντισον έγραφε τις επιστολές χωρίς να χρησιμοποιεί καθόλου σημεία στίξης. Κι αυτό μπορεί να μη μας φαίνεται περίεργο στον Οδυσσέα του Τζόις, αλλά τι εντύπωση θα μας έκανε αν κάποιος μάς έστελνε ένα γράμμα χωρίς κόμματα και τελείες;
Ο μικρός Έντισον, πέρα από τα σημεία στίξης, έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για το διάβασμα. Διάβαζε ολημερίς Σαίξπηρ, Ντίκενς και ό,τι άλλο έπεφτε στα χέρια του. Μέχρι που μια μέρα η μητέρα του έφερε το βιβλίο «Σχολή της φυσικής», και τότε ουσιαστικά γεννήθηκε ο εφευρέτης Έντισον. Έστησε ένα μικρό εργαστήριο στο υπόγειο του σπιτιού και όλη μέρα έκανε πειράματα.
Σε ηλικία δώδεκα χρονών, ενώ είχε συναρμολογήσει μόνος του έναν τηλέγραφο και είχε φτιάξει μια ηλεκτρική παγίδα για ποντίκια, κατάλαβε ότι χρειαζόταν λεφτά για να βελτιώσει το εργαστήριό του και ξεκίνησε να ψάχνει για δουλειά. Βρήκε σε μια γειτονική πόλη. Για να πηγαίνει ως εκεί έπρεπε να ταξιδεύει με το τρένο τρεις ώρες καθημερινά. Ο Έντισον εκμεταλλεύτηκε αυτό τον χρόνο για να διαβάζει και για να κερδίζει χρήματα, αφού πουλούσε στους επιβάτες φρούτα, ξηρούς καρπούς και καραμέλες.
Λίγο μετά ξεκίνησε να πουλάει στους επιβάτες και την εφημερίδα του! Αγόρασε από κάποιον παλαιοπώλη ένα παλιό χειροκίνητο πιεστήριο και κατά τον πηγαιμό έγραφε, στοιχειοθετούσε και τύπωνε μια μικρή εφημερίδα που είχε ως ύλη τα δρομολόγια των τρένων και μερικά πολιτικά νέα. Στον γυρισμό την πουλούσε. Ο Έντισον συνέχισε έτσι (να κερδίζει χρήματα και να τα επενδύει στο εργαστήριό του) και έκανε μερικές από τις σημαντικότερες εφευρέσεις: Το μικρόφωνο, τον φωνογράφο, την ηλεκτρική λυχνία, το μπετόν και τελειοποίησε το τηλέφωνο, τη μηχανή λήψης φωτογραφιών, την ηλεκτρική γεννήτρια.
Το 1882, σε ηλικία 35 χρονών, έθεσε σε λειτουργία το πρώτο εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρισμού (στη Νέα Υόρκη). Δυόμισι χιλιάδες διπλώματα ευρεσιτεχνίας φέρουν το όνομα του -και έχουν και σημεία στίξης. Ας θυμηθούμε και την πιο γνωστή του φράση: «Η ιδιοφυία είναι 1% έμπνευση και 99% εφίδρωση».
ΑΒΡΑΑΜ ΛΙΝΚΟΛΝ: Ένας άλλος «αμόρφωτος» ήταν ο Αβραάμ Λίνκολν (άραγε ο Ντάνιελ Ντέι Λούις ήταν καλός μαθητής;) Ο Λίνκολν, με την «emancipation proclamation», έδωσε την ελευθερία στους μέχρι τότε σκλάβους της Αμερικής. Γι’ αυτό και δολοφονήθηκε τρία χρόνια μετά.
Ο Άμπε ήταν γιος ξυλοκόπου και δεν πήγε ούτε ένα χρόνο δημοτικό σχολείο. Όμως ενώ εργαζόταν ως υποτακτικός σε κάποιον κτηματία, εκμεταλλευόταν κάθε ελεύθερη στιγμή για να μάθει να διαβάζει (αυτός διάβαζε κυρίως εφημερίδες). Σε ηλικία είκοσι έξι χρονών ξεκίνησε να μελετάει μόνος νομικά συγγράμματα και δύο χρόνια αργότερα κατάφερε να του δοθεί η άδεια για την άσκηση δικηγορίας. Σε όλη του την πολιτική σταδιοδρομία οι αντίπαλοί του στόχευαν διαρκώς στη φτωχική του καταγωγή και την έλλειψη επίσημης μόρφωσης, αλλά ο Λίνκολν δεν αισθανόταν μειονεκτικά γι’ αυτό.
ΜΑΡΚ ΤΟΥΕΪΝ: Αφήνοντας τις εφευρέσεις και την πολιτική θα περάσουμε στο χώρο της λογοτεχνίας, όπου θα συναντήσουμε δύο «μεγάλους» που επίσης ήταν αυτοδίδακτοι. Ο πρώτος είναι ένας από τους πιο αγαπητούς συγγραφείς, αφού ο «Τομ Σόγιερ» και ο «Χικλμπέρι Φιν» είναι μπεστ σέλερ τα τελευταία 150 χρόνια.
Ο Μάρκ Τουέιν (αληθινό όνομα Σάμουελ Λάνχορν Κλέμενς) θα είχε χαρακτηριστεί υπερκινητικό παιδί και θα τον είχαν μπουκώσει στα φάρμακα, αν είχε γεννηθεί στην εποχή μας. Η μητέρα του και η δασκάλα του πολύ πρόθυμα θα το είχαν κάνει, αφού όπως φαίνεται ο Σαμ ήταν αδύνατο να μείνει ακίνητος πάνω από ένα δευτερόλεπτο. Έκανε λίγα μαθήματα, λίγες εβδομάδες σύνολο. Δώδεκα χρονών -και ενώ μόλις που είχε μάθει να διαβάζει-, πέθανε ο πατέρας του και ο Κλέμενς αναγκάστηκε να εργαστεί. Έκανε ό,τι δουλειά μπορούσε να βρει ταξιδεύοντας στην Αμερική από άκρη σε άκρη. Δούλεψε σε ποταμόπλοιο απ’ όπου πήρε και το ψευδώνυμό του (Μάρκ Τουέιν= Σημείωσε δύο οργιές βάθος).
Δούλεψε σε τυπογραφείο και λίγο καιρό αργότερα ανέλαβε τη σύνταξη μιας μικρής αγροτικής εφημερίδας, με 50-100 αναγνώστες. Ο Τουέιν ξεκίνησε να γράφει τα αγροτικά νέα με το χιούμορ που χαρακτήριζε τα βιβλία του. Έλεγε, για παράδειγμα, ότι ο καιρός ήταν κατάλληλος για να κλαδέψουν τα πατατόδεντρα. Η εφημερίδα του είχε τεράστια επιτυχία και σύντομα ξεκίνησε να γράφει άρθρα και σε άλλες. Έκανε ταξιδιωτικά ρεπορτάζ απ’ όλο τον κόσμο -είχε περάσει και από την Ελλάδα- κι όταν εκδόθηκαν τα βιβλία του κατέκτησε παγκόσμια διασημότητα και αναγνώριση. Σε ηλικία εξήντα επτά χρονών το υπερκινητικό παιδί με την ελλιπή μόρφωση έγινε διδάκτορας στο πανεπιστήμιο του Μιζούρι, καθώς και σε εκείνο της Οξφόρδης.
ΤΣΑΡΛΣ ΝΤΙΚΕΝΣ: Ένας άλλος «ελλιπής» που έγινε ένας από τους σημαντικότερους μυθιστοριογράφους όλων των εποχών ήταν ο Τσαρλς Ντίκενς. Αυτός πήγε μέχρι τα έντεκα στο σχολείο, αλλά εκεί γνώρισε τη φρίκη, όπως την περιγράφει στον «Δαβίδ Κόπερφηλντ». Γράφει για τον δάσκαλό του, τον κύριο Κρικ, που μάλλον απολάμβανε τον ξυλοδαρμό των μαθητών: «Αλήθεια, σκέφτομαι σήμερα όταν κοιτάζω πίσω μου, τι φοβερό ξεκίνημα για τη ζωή, να εξευτελίζεσαι και να σέρνεσαι από έναν τόσο ανίκανο και θρασύ άνθρωπο.»
Έντεκα χρονών ο Κάρολος αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο για να προσέχει τα πέντε μικρότερα αδέλφια του και να εργάζεται σε μια βιοτεχνία βερνικιών, αφού οι γονείς του ήταν παρόντες-απόντες. Λίγο καιρό μετά όλη η οικογένεια συνελήφθη και τους έκλεισαν σε φυλακή χρεωστών! (Σύντομα και στην Ελλάδα). Μόνο ο Κάρολος κατάφερε να αποφύγει τη φυλακή και έμεινε σε ένα δωμάτιο μόνος, έχοντας κληρονομήσει μοναχά μια κασέλα με βιβλία. Διάβαζε τον «Ροβινσόνα Κρούσο» και «Τα ταξίδια του Γκιούλιβερ» και ονειρευόταν να γράψει κάτι ανάλογο. Τελικά κατάφερε να γράψει πολύ καλύτερα από αυτούς.
ΤΣΑΡΛΙ ΣΠΕΝΣΕΡ ΤΣΑΠΛΙΝ (ΣΑΡΛΟ): Η πιο εντυπωσιακή περίπτωση αυτοπραγμάτωσης είναι πιθανότατα εκείνη του Τσάρλι Σπένσερ, ο οποίος ως Σαρλό έμελε να γίνει η πιο αναγνωρίσιμη φιγούρα του εικοστού αιώνα (μαζί με τον Αδόλφο Χίτλερ, με τον οποίο είχε μόλις τέσσερις μέρες διαφορά).
Ο Τσάρλι δεν πήγε ποτέ σχολείο. Μόνη του επιδίωξη στα παιδικά του χρόνια, όπως λέει ο ίδιος, ήταν: «Πώς θα χορτάσω την πείνα μου». Ζούσε στο Λονδίνο με τη μητέρα του και τον ετεροθαλή αδελφό του, σε απερίγραπτη φτώχεια. Ο πατέρας του, ένας ηθοποιός που είχε γίνει αλκοολικός, τους είχε εγκαταλείψει από νωρίς. (Τελευταία έγινε γνωστό ότι ο Τσάπλιν είχε τσιγγάνικη καταγωγή, αλλά αυτό δεν είναι επιβεβαιωμένο). Πολύ νωρίς η μητέρα του, πρώην πιανίστα που εργαζόταν ως ράφτρα, κατέρρευσε ψυχοσωματικά και κλείστηκε στο φρενοκομείο, ενώ τα παιδιά πήραν τη θέση τους στο ορφανοτροφείο.
Γράφει ο γιος του Τσάπλιν: «Τα παιδιά στο ορφανοτροφείο δεν είχαν ποτέ αρκετό φαγητό και ζεστά ρούχα. Για το αδίκημά τους, που δεν ήταν άλλο από τη φτώχεια, τους μεταχειρίζονταν σαν εγκληματίες.» Ο Τσάπλιν έμεινε αρκετό καιρό εκεί. Μεγαλώνοντας, και με τη μεσολάβηση του πατέρα του, πήρε τους πρώτους ρόλους, ως κομπάρσος, στο θέατρο. Μόλις κέρδισε κάποια χρήματα πήρε το δρόμο του για την Αμερική. Εκεί, 21 χρονών, άρχισε να τον ανησυχεί η ελλιπής σχολική του μόρφωση. «Ήθελα», έγραφε, «να ξέρω τόσα όσα και οι άλλοι, για να μπορώ να αμύνομαι ενάντια στην περιφρόνηση που δείχνει ο κόσμος στους αμόρφωτους και αδαείς.»
Το πρώτο βιβλίο που αγόρασε ήταν η αγγλική γραμματική και μετά ένα αγγλολατινικό λεξικό. Νομίζετε ότι τα απομνημόνευσε σε λίγες μέρες; Όχι, τα βιβλία έμειναν σε μια βαλίτσα έτσι όπως αγοραστήκανε. Το επόμενο βιβλίο που αγόρασε ήταν το «Ο κόσμος σαν βούληση και σαν παράσταση», του Σοπενχάουερ. Αυτό το βιβλίο, λέει ο Τσάπλιν, το διάβαζε για σαράντα χρόνια, κάθε τόσο και πάλι από την αρχή, «χωρίς ποτέ να εμβαθύνει στο νόημά του». Αυτό ήταν το σύνολο της μόρφωσης του ανθρώπου που άλλαξε τον κινηματογράφο κι έκανε τόσους ανθρώπους σε κάθε γωνιά του πλανήτη να γελάσουν και να κλάψουν.
ΧΑΪΝΡΙΧ ΣΛΗΜΑΝ: Και θα τελειώσουμε τον κατάλογο των «αμόρφωτων» με έναν άνθρωπο που είχε αποφασίσει από οκτώ χρονών τι θέλει να κάνει -και μέχρι να το κάνει έμαθε και δεκάξι γλώσσες. Ο Χάινριχ Σλήμαν, σε ηλικία οκτώ χρονών, είδε σ ένα περιοδικό μια αναπαράσταση από τη φλεγόμενη Τροία, και αποφάσισε ότι έπρεπε να την ανακαλύψει. Ο πατέρας του προσπάθησε να τον πείσει ότι η Τροία ήταν μια μυθική πόλη -έτσι πίστευαν τότε. Το παιδί όμως είχε βάλει στόχο.
Σε ηλικία δεκατεσσάρων χρονών, κι έχοντας μάθει πολύ λίγα «γράμματα» από τον πατέρα του, ο Σλήμαν αναγκάζεται να γίνει μαθητευόμενος σε έναν έμπορο. Επειδή κατάλαβε ότι για να κάνει τις ανασκαφές θα χρειαζόταν πολλά λεφτά, ο Χάινριχ βρήκε μια καινούρια δουλειά σε ένα καράβι, με το οποίο θα έφτανε ως την Αμερική, «τη χώρα των ευκαιριών». Δυστυχώς το καράβι ναυάγησε στις ολλανδικές ακτές και ο Χάινριχ έμεινε στην Ολλανδία. Εκεί, και ενώ δούλευε ως κλητήρας σε εμπορική επιχείρηση, φάνηκε η γλωσσική του μεγαλοφυΐα. Σε τρία χρόνια έμαθε να γράφει και να διαβάζει: Ολλανδικά, αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, ιταλικά και πορτογαλικά.
Αργότερα βρέθηκε στην Πετρούπολη, όπου έμαθερωσικά και ξεκίνησε να εμπορεύεται ινδικά χρώματα, νίτρο, θειάφι κ.ά. Σε ηλικία 26 χρονών ήταν εκατομμυριούχος και ξεκίνησε για την Αμερική. Στη διάρκεια του ταξιδιού (έξι εβδομάδες) έμαθε πολωνικά και σουηδικά. Κέρδισε πολλά ακόμα χρήματα κάνοντας εμπόριο χρυσού και μόλις είχε μαζέψει αρκετά ξεκίνησε για το παιδικό του όνειρο: Να ανακαλύψει το Ίλιον του Ομήρου. Οι τελευταίες γλώσσες που έμαθε ήταν αραβικά και ελληνικά. Ταξίδεψε στην Ανατολή (Εγγύς, Μέση και Άπω) και τελικά εγκαταστάθηκε στην Ελλάδα (όπου παντρεύτηκε και Ελληνίδα). Στα 48 του χρόνια και βασιζόμενος κυρίως στην Ιλιάδα ξεκίνησε τις ανασκαφές στη Μικρά Ασία. Μετά από σύντομο χρονικό διάστημα βρήκε πράγματι την πόλη των ονείρων του (και μερικές ακόμα μετά).
Άλλοι αμόρφωτοι ήταν ο Σουηδός Άλφρεντ Νόμπελ, που εννιά χρονών αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το σχολείο και να πουλάει σπίρτα για να επιβιώσει, ο Σκωτσέζος Άντριου Κάρνετζυ, που ως παιδί δούλευε σε υφαντουργεία και ως θερμαστής, και ο Μπέντζαμιν Φράνκλιν που πήγε για ενάμιση χρόνο σε σχολείο. Σας κράτησα λίγο παραπάνω στην τάξη, το ξέρω. Στην επόμενη ώρα θα μάθουμε για τους αριστούχους στο σχολείο και στη ζωή -και θα συναντήσουμε τους τρεις της Οκτωβριανής επανάστασης: Λένιν, Τρότσκι, Στάλιν.
(Επί του πιεστηρίου: Κι ο Ζοζέ Σαραμάγκου ελάχιστα «γράμματα» έμαθε. Εγγονός ακτήμονων χωρικών και γιος αστυνομικού, τέλειωσε το δημοτικό κι ύστερα γράφτηκε σε τεχνικό γυμνάσιο. Σαν τέλειωσε, ξεκίνησε να δουλεύει ως μηχανικός αυτοκινήτων. Το πώς κατάφερε να γράψει κάποια από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα του 20ού αιώνα, καθώς και να δημιουργήσει ένα στυλ γραφής καθαρά προσωπικό είναι κάτι που μόνο ο ίδιος ο Σαραμάγκου θα μπορούσε να μας εξηγήσει. Ίσως ούτε κι αυτός να μπορούσε. Η ζωή είναι αναπόφευκτη και απρόβλεπτη. Ευχαριστώ τον Alex del P, που μου επισήμανε την περίπτωση Σαραμάγκου.)
Οι ιστορίες προέρχονται από το βιβλίο του Γκέρχαρντ Πράουζε: «Οι μεγάλοι στο σχολείο -θρύλος και αλήθεια για την επιτυχία στη ζωή». Τίτλος πρωτότυπου: «Genies in der schule». Εκδόσεις Νότος ΕΠΕ 1977.


Read more: http://enallaktikidrasi.com/2015/05/7-anthropoi-pou-den-pigan-sxoleio-alla-allaksan-ton-kosmo/#ixzz3bSEeT4Yr

Τρίτη 12 Μαΐου 2015

ΕΦΥΓΕ Η ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΥ ΛΙΛΗ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΗ

«Δεν υπήρχε ούτε ένας στη σχολή που να μην την είχε ερωτευτεί».

 Το συγκινητικό αντίο της Έλενας Ακρίτα στην ηθοποιό Λίλη Παπαγιάννη: «για τους θεατές έφυγε η «Αθηνάααα» τους, για μένα έφυγε η θεία Λίλη» 12/05/2015

 Με ένα συγκινητικό κείμενο η δημοσιογράφος Ελενα Ακρίτα αποχαιρετά την θεία της, Λίλη Παπαγιάννη, τη μεγάλη ηθοποιό του ελληνικού κινηματογράφου που απεβίωσε την Τρίτη.
 Η Ελενα Ακρίτα περιγράφει με τρόπο συγκινητικό τις αναμνήσεις και εμπειρίες της από τη σχέση τους καθώς ήταν ξαδέλφη της μητέρας της.
 Γράφει η Ελενα Ακρίτα:
 «Αντίο, θεία Λίλλη Η Λίλλη Παπαγιάννη ήταν ξαδέλφη της μητέρας μου. “Θεία Λίλλη” για μένα.
 Την θυμάμαι, όταν ήμουνα μικρό κοριτσάκι, στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού στη Φιλοθέη…
 Να με παίρνει αγκαλιά, να με γεμίζει φιλιά, χωρίς να την νοιάζει αν θα τσαλακωθούν τα θεσπέσια μετάξια της.
 Θυμάμαι το πιο γλυκό χαμόγελο του κόσμου… Την πιο μελωδική φωνή του κόσμου… Τα πιο εκτυφλωτικά μάτια του κόσμου… Κι ένα γέλιο… αχ ένα γέλιο! 
Λες και τρύπαγε τους τοίχους της παλιάς μονοκατοικίας και ξεχυνόταν στο διπλανό οικόπεδο να μαζέψει χαμομήλια…
 Κι ένα άρωμα εξαίσια γαλλικό, πάντα το ίδιο. (Ακόμα και τώρα σαν να το εισπνέω, καθώς εισπνέω τις μνήμες σου, θεία Λίλλη…) Ήταν πάντα τόσο γοητευτική, τόσο κομψή, τόσο αρχοντική και θηλυκή συνάμα… Αργότερα θα μου έλεγε ο Μάριος Πλωρίτης – που την είχε μαθήτρια στην Σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Κάρολου Κουν – πως δεν υπήρχε ούτε ένας εκεί μέσα που να μην την είχε ερωτευτεί τρελλά.
 Συμμαθητές της και δάσκαλοι, όλοι στα πατώματα για της μάτια της Λίλλης…Άλλωστε, δάσκαλο της ερωτεύτηκε και παντρεύτηκε… Το Ανδρέα Φιλιππίδη. 
Και μετά τον θανατό του, το 1989, η θεία Λίλλη σαν να κατέβαζε ένα ένα τα ρολά της ζωής της. Σαν να έκλεινε ένα ένα τα παντζούρια και μας άφηνε όλους έξω…

 Σταθερή της σύντροφιά, τα χρόνια μετά τον Ανδρέα, η Δέσπω Διαμαντίδου, η πρώτη σύζυγος του Φιλιππίδη. Ίσως αρχικά τις ένωσε το γεγονός ότι κι οι δυο αγάπησαν τον ίδιο άντρα. Πάντως, κάθε Σάββατο ανελλιπώς θα βρίσκονταν οι δυο τους. Θα έπιναν το τσάι τους οι δυο αυτές αρχόντισσες του θεάτρου… Και θα μοιράζονταν μνήμες. Για παραστάσεις που τέλειωσαν, για θέατρα που άδειασαν, για Κυριακές των Βαϊων που παρήλθαν, βελούδιναν αυλαίες που ξέφτισαν, συναδέλφους απόντες κι ίσως πρόωρα λησμονημένους.
 Νομίζω πως το 2004 που έφυγε η Δέσπω απ” τη ζωή – η θεία Λίλλη έκλεισε και το τελευταίο παντζούρι της ζωής της… Και μας άφησε όλους έξω… Παρ” όλα αυτά ακόμα μιλούσαν με τη μαμά στο τηλέφωνο:
 «Να βρεθούμε, να πιούμε καφέ, να “ρθεις Συλβάκι, θα “ρθω Λίλλη μου»…
 Όλο κάτι γινόταν… Κάτι απ” αυτά τα μικρά τα καθημερινά… Κάτι απ” αυτά που σ” εμποδίζουν να δεις τον άνθρωπο που αγαπάς… 
Ίσως γιατί θεωρείς πως έχετε όλο τον καιρό μπροστά σας… Χωρίς να συνειδητοποιείς πως ο καιρός είναι πίσω σας. Ήδη πίσω σας… 
Το 1992 μια περιπέτεια υγείας του πρώην άντρα μου Κώστα Αρζόγλου μας καθήλωσε για καιρό στο Γενικό Κρατικό. 
Την εποχή εκείνη την θυμάμαι ως ένα προοίμιο του σοόυμπιζ κιτρινισμού που σε λίγα χρόνια θα ήταν στις δόξες του: Οι κάμερες στα σκαλιά του νοσοκομείου, δημοσιογράφοι και φωτογράφοι απαθανάτιζαν το σύμπαν που έκανε παρέλαση έξω από το δωμάτιο. Από την Αλίκη έως την Μελίνα – έρχονταν, άλλοι για να δουν τον Κώστα κι άλλοι για να τους δουν ότι…ήρθαν να δουν τον Κώστα… 
Κόντευε μεσάνυχτα στο Γενικό Κρατικό κι οι πάντες είχαν φύγει. Μόνο η μητέρα 
μου κι εγώ καθόμασταν εξουθενωμένες στις δυο καρέκλες του στενού δωματίου, ενώ ο Κώστας στριφογύριζε στον ύπνο του.
 Η πόρτα άνοιξε τοσο απαλά σαν να την είχε αγγίξει μια αύρα… Διστακτικά μπήκε μέσα στις άκρες των ποδιών ένα αερικό… Και θαρρείς πως στο μισοσκόταδο, τα μάτια της άναψαν όλα τα φώτα. Η θεία Λίλλη περίμενε κρυμμένη σε μια γωνία να φύγουν οι κάμερες. Φορούσε – το θυμάμαι σαν τώρα – ένα υπέροχο μοβ παλτό σε άψογο κόψιμο. Τα μαλλιά της τα είχε αφήσει φυσικά κι είχαν ένα εκτυφλωτικά ασημί χρώμα. Χτενισμένα όπως παλιά, όπως την βλέπουμε στις ταινίες… Και φυσικά το ίδιο εξαίσια γαλλικό άρωμα. Όπως τότε. Όπως όταν ήμουνα παιδί και μ” έπαιρνε στην αγκαλιά της… Έμεινε για λίγο κι ύστερα πήρε την αύρα της και χάθηκε ξανά μες το σκοτάδι…
 Σήμερα γύρισα από τη δουλειά, μπήκα στο λαπ τοπ κι άρχισα να διαβάζω κάτι περίεργα «Αθηνάαααα» (από την ταινία “Δεσποινίς Διευθυντής” με την Τζένη Καρέζη). Σφίχτηκε κόμπος το στομάχι μου. Αυτό το «Αθηνάαααα» ήξερα τι σήμαινε. Για τους θεατές έφυγε η «Αθηνάααα» τους. Για τους συναδέλφους η Λίλλη Παπαγιάννη. Για μένα έφυγε η θεία Λίλλη… Που κούρνιαζα στην αγκαλιά της… Που μύριζα το άρωμα της… Που όλο ήθελα να τη ρωτήσω πως το λένε…. Κι όλο το ξέχναγα… Και τώρα πια είναι αργά… Δεν ξέρω και δεν θα μάθω ποτέ πώς λέγανε το άρωμα της θείας Λίλλης. Κι αυτό – για κάποιο ανεξηγητο λόγο – σήμερα είναι τόσο σημαντικό. Και τόσο επώδυνο… Κοιτάζω ψηλά… Ξέρω πως κάπου «εκεί πάνω» ένα καταπράσινο βλέμμα θα τυφλώνει τα σύννεφα…. Κι ο άνεμος σαν να ευωδιάζει από ένα εξαίσιο γαλλικό άρωμα… Αντίο, θεία Λίλλη… Αντίο, αγαπημένη μου…». Ποιά ήταν Γεννημένη στην Αθήνα το 1935, η Λίλλη Παπαγιάννη σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης, απ” όπου αποφοίτησε το 1958, οπότε και στη συνέχεια συνεργάστηκε με πολλούς θιάσους. Το 1957 γνωρίστηκε και παντρεύτηκε με τον ηθοποιό Ανδρέα Φιλιππίδη, με τον οποίο συγκρότησε θίασο το 1965. Μέχρι και το 1969 συνεργάστηκε με το ΚΘΒΕ σε παραστάσεις, ενώ από το 1982 μέχρι το 1988, δούλεψε στο Εθνικό Θέατρο. Στον κινηματογράφο πρωτοεμφανίστηκε το 1959, στην ταινία «Νταντά με το ζόρι». Ακολούθησαν, μεταξύ άλλων, οι ταινίες «Το μυστικό του κόκκινου μανδύα» (1960), «Το ταξίδι (1962), «Δεσποινίς Διευθυντής» (1964), «Η χαρτοπαίχτρα» (1964), «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» (1965), «Μια τρελή, τρελή οικογένεια» (1965), «Εκδρομή» (1966) και «Η βαλίτσα του παπά» (1979). Ακόμη εμφανίστηκε σε τηλεοπτικές σειρές («Επειδή και δια ταύτα»), όπως επίσης και σε θεατρικά έργα για το ραδιόφωνο. Πληροφορίες από Finos Film... 


Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/den-ipirche-oute-enas-sti-scholi-pou-na-min-tin-iche-erotefti-to-sigkinitiko-antio-tis-elenas-akrita-stin-ithopio-lili-papagianni-gia-tous-theates-efige-i-athinaaaa-tous-gia-mena-ef/

Πέμπτη 7 Μαΐου 2015

Δούκισσα της Πλακεντίας, ένας αστικός μύθος (1785-1854)


Προστέθηκε από 
Χορηγός αφιερώματος:
Σπουδαστήρι
Λυκείου στα Βριλήσσια
για όλες τις κατευθύνσεις
Πεντέλης 25, Βριλήσσια,
τηλ 210 612 70 74, πληρ. κλικ εδώ
Ζούσε συντροφιά με τη νεκρή κόρη της. Ερωτεύθηκε έναν ληστή που έζησε σε άλλη εποχή. Άφησε τη σφραγίδα της στην Αθήνα με τα κομψά της αρχιτεκτονήματα. Απέκτησε δικό της σταθμό στο Μετρό. Η Δούκισσα της Πλακεντίας αφήνει τον μύθο πίσω της και αποκαλύπτεται σε έκθεση- αφιέρωμα στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο
Ηταν η πλουσιότερη γυναίκα της Αθήνας – πιο ευκατάστατη και από τον βασιλιά Οθωνα. Ντυμένη στα λευκά, διαφέντευε αρχιτέκτονες και μαστόρους. Αγόραζε και πωλούσε οικόπεδα στην Αττική με ταλέντο που θα ζήλευε και ο καλύτερος μεσίτης. Δάνειζε χρήματα με τόκο. Υποστήριξε και εν συνεχεία μίσησε τον Καποδίστρια όσο λίγοι.
Η ζωή της υπήρξε πολυτάραχη και η φήμη της μεγάλη. Ο μύθος που την ακολουθεί δύο αιώνες αργότερα είναι ακόμη μεγαλύτερος. Ποια ήταν όμως στην πραγματικότητα η Σοφί ντε Μαρμπουά Λεμπράν, την οποία οι περισσότεροι γνωρίζουμε ως Δούκισσα της Πλακεντίας; Το αληθινό πρόσωπο της γυναίκας που γεννήθηκε στην Αμερική, παντρεύτηκε γάλλο δούκα, στρατηγό του Ναπολέοντα και κινούμενη από φιλελληνικά αισθήματα εγκαταστάθηκε στην Αθήνα θα επιχειρήσει να αποκαλύψει η έκθεσηαφιέρωμα στη Δούκισσα της Πλακεντίας που εγκαινιάζεται στις 16 Δεκεμβρίου στο Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο, το οποίο στεγάζεται εν μέρει στο μέγαρό της, τη Villa Ιlissia.
«Πρόκειται για μία γυναίκα με ισχυρή προσωπικότητα την οποία δεν κατανοούσαν οι άνθρωποι της εποχής της, με αποτέλεσμα γρήγορα η παρουσία της να λάβει διαστάσεις αστικού μύθου» εξηγεί στα «ΝΕΑ» η Ελένη Μάργαρη, επιμελήτρια της έκθεσης για τη ζωή της γυναίκας που ντύθηκε με αναρίθμητους θρύλους, έγινε λαϊκό ανάγνωσμα, ηρωίδα μυθιστορημάτων και ταινία.
Από Κυρία των Τιμών στην αυλή της αυτοκράτειρας Μαρί- Λουίζ (δεύτερης συζύγου του Ναπολέοντα) η Σοφί ντε Μαρμπουά επέλεξε να έρθει στην Αθήνα των μέσων του 19ου αι. με τα χαμόσπιτα και τους αδιέξοδους λαβυρινθώδεις δρόμους, αφού ήδη είχε μυηθεί στον φιλελληνισμό στα σαλόνια όπου σύχναζε με τον Βίκτορα Ουγκώ και τον Αλφόνσο ντε Λαμαρτίν και ήδη είχε προσφέρει 44.000 φράγκα υπέρ των Ελλήνων (αργότερα χρηματοδότησε την εκπαίδευση άπορων κορασίδων και την επανέκδοση των «Ελληνικών Χρονικών»). Κίνηση αλλόκοτη ίσως για τα μάτια των συγχρόνων της, όχι όμως και για την ίδια που ήδη είχε δημιουργήσει σκάνδαλα στο Παρίσι καθώς τσακωνόταν δημοσίως με τον σύζυγό της.
Από την Αθήνα η Δούκισσα- τίτλος που είχε απονεμηθεί στον πεθερό της από τον Ναπολέοντα – θα φύγει όταν θα διαφωνήσει με τον Καποδίστρια επειδή δεν θέσπιζε Σύνταγμα, τον οποίο κάποτε λάτρευε. Θα δικαιώσει δε μέσα από τα γραπτά της τους δολοφόνους του, μιλώντας «για πράξη δικαιοσύνης», όπως μαρτυρούν κείμενα και επιστολές που μαζί με έργα τέχνης, εφημερίδες εποχής, σχέδια και βιβλία συνθέτουν το βασικό υλικό της έκθεσης- περίπου 40 κομμάτια- καθώς «δεν μας έκανε τη χάρη η Δούκισσα να πει πολλά. Δεν άφησε ούτε διαθήκη, με αποτέλεσμα τα πράγματά της να έχουν διασκορπιστεί» λέει η Ελένη Μάργαρη.
Ο μύθος γύρω από το όνομά της θα αρχίσει να φουντώνει όταν επιστρέφοντας στην Αθήνα από το ταξίδι της στη Συρία στις αποσκευές της θα φέρει το ταριχευμένο σώμα της κόρης της, Ελίζας. Αποτραβηγμένη στο σπίτι της, στην οδό Πειραιώς, παρίστανε πως η κόρη της ζούσε και τα βράδια κατέβαινε στο υπόγειο για να συζητήσουν. Το τραγικό φινάλε θα γραφεί το 1847 όταν το σπίτι θα παραδοθεί στις φλόγες και μαζί η σορός της Ελίζας.
Η δραστήρια Δούκισσα άρχισε να παραξενεύει. Δεν σταματά όμως τις δραστηριότητες. Παραδίδει μαθήματα Γαλλικών. Χτίζει τη Villa Ιlissia, το Καστέλο της Ροδοδάφνης και τα κτίρια Μaisonette, Ρlaisance και Τourelle στην περιοχή της Πεντέλης. Η Ροδοδάφνη και η Τourelle έμειναν ημιτελείς, καθώς η Δούκισσα φοβόταν πως αν ολοκλήρωνε όλες τις οικοδομές θα πέθαινε…
Η εκκεντρική για τους Αθηναίους της εποχής προσωπικότητα της Δούκισσας εξακολουθούσε να προκαλεί δέος σε συνδυασμό με τις επιχειρηματικές δράσεις, την καταγωγή και τη μόρφωσή της. «Ο Αλέξανδρος Ρίζος Ραγκαβής μετέφερε με αγανάκτηση στα απομνημονεύματά του το ανεξήγητα φτωχό γεύμα που παρέθεσε σ΄ εκείνον και σε άλλους καλεσμένους της, μετά το οποίο φοβήθηκε μήπως “εξ ασιτίας φθάσωμεν νεκροί εις Αθήνας”» επισημαίνει ο επιμελητής του Μουσείου Στάθης Γκότσης, ο οποίος φρόντισε και το ημερολόγιο του Μουσείου που είναι αφιερωμένο στη Δούκισσα.
Ο μύθος της όμως έφθασε στο απόγειό του όταν η Δούκισσα βρέθηκε όμηρος του ληστή Μπίμπιση. Προτού προλάβει εκείνη να παραδώσει μέσω απεσταλμένου της τα υψηλά λύτρα, οι κάτοικοι της περιοχής έσπευσαν να τη σώσουν καθώς ήταν ιδιαίτερα δημοφιλής αφού, εκτός των άλλων, είχε πληρώσει για να γίνει το πέτρινο τοξωτό γεφύρι στο ρέμα Χαλανδρίου. Γρήγορα όμως στη λαϊκή συνείδηση ο Μπίμπισης αντικαταστάθηκε από τον περισσότερο γνωστό Νταβέλη ενώ η λαϊκή φαντασία μετέτρεψε την ομηρεία σε παθιασμένο έρωτα. Η Σοφί ντε Μαρμπουά πέθανε το 1854 ενώ φήμες θέλουν να έπασχε από υδρωπικία. http://sirah68.blogspot.gr

Τετάρτη 6 Μαΐου 2015

ΤΟ ΝΟΥΜΕΡΟ 7 ΚΑΙ ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ Σ ΑΥΤΟ


Ιστορικές αναφορές:
* Οι 7 πλανήτες που ήταν γνωστοί στην αρχαιότητα ήταν οι: Ερμής, Αφροδίτη, Άρης, Δίας, Κρόνος, Ήλιος και Σελήνη.
* Από τα 7 θαύματα του κόσμου, 4 βρίσκονταν στην Αρχαία Ελλάδα και 3 εκτός… Οι αριθμοί 3 και 4 είχαν επίσης συμβολική σημασία για τους Έλληνες.
* Οι Αρχαίοι Έλληνες χώριζαν τους ωκεανούς του κόσμου σε 7 θάλασσες: Το Αιγαίο, τη Μεσόγειο, την Αδριατική, τη Μαύρη, την Ερυθρά, την Κασπία και τον Περσικό Κόλπο.
* Οι Πυθαγόρειοι θεωρούσαν το 7 τέλειο αριθμό γιατί είναι το άθροισμα του 3 και του 4 που αντιστοιχούν στα τέλεια σχήματα, τρίγωνο και τετράγωνο.
* Οι Αρχαίοι Έλληνες αναγνώριζαν το 7 ως μυστηριώδη αριθμό για τις γεωμετρικές του ιδιότητες, π.χ. 7 σημεία δεν μπορούν να δημιουργήσουν συμμετρία σε ένα κύκλο!
* Ο Φιλοκτήτης έπλευσε με 7 πάνοπλα καράβια στην Τροία με σκοπό να υπερασπιστεί τους Έλληνες κατά τον Τρωικό πόλεμο.
* Η τραγωδία του Αισχύλου Επτά επί Θήβας εξιστορεί την εκστρατεία των 7 Ελλήνων βασιλιάδων κατά τις Θήβας, της Πόλης των 7 Πυλών!
* Τα μέταλλα που γνώριζαν στην Αρχαιότητα ήταν 7: Χρυσός, χαλκός, μόλυβδος, κασσίτερος, υδράργυρος, ασήμι, σίδηρος. Σε αυτά βασίστηκε η εξέλιξη του Πολιτισμού!
* Το 7 στην Αρχαιότητα: Στην Αρχαία Σπάρτη η εκπαίδευση των αγοριών ξεκινούσε από την ηλικία των 7 ετών!
* Σύμφωνα με τον Όμηρο, ο Απόλλωνας είχε 7 αγέλες βοδιών.
* Στην Αρχαία Αίγυπτο ένα από τα πρώτα μετεωρολογικά συστήματα περιέγραφε 7 διαφορετικά κλίματα, χωρίζοντας τον κόσμο σε μετεωρολογικές ζώνες.
* Οι Αρχαίοι Έλληνες χώριζαν την ανατομία του ανθρώπινου σώματος σε 7 μέρη: Κεφάλι, στήθος, στομάχι, 2 χέρια, 2 πόδια.
* Το 7 εμφανίζεται συχνά στην Μυθολογία: 7 είναι οι Πλειάδες, Κόρες του Άτλαντα και της Πλειώνης, που αντιστοιχούν στα 7 ορατά άστρα του αστερισμού των Πλειάδων!
* Ο αριθμός 7 εμφανίζεται πολύ συχνά στην Ελληνική Μυθολογία: Η λύρα του Αρχαίου Θεού Απόλλωνα, είχε 7 χορδές.
* Η 7η ημέρα της Δημιουργίας είναι αυτή της ανάπαυσης, της αργίας και συμβολίζει την ολοκλήρωση και την τελειότητα!
* Ο αριθμός 7 εμφανίζεται συχνά και στη θρησκεία. 7 είναι οι Χριστιανικές αρετές: ευσπλαχνία, ταπεινότητα, αγνότητα, φιλαλληλία, επιείκεια, καλοσύνη, εργατικότητα.
* Το 7 στη θρησκεία! Σύμφωνα με τη Βίβλο, ο Νώε πήρε στην Κιβωτό του, 7 ζεύγη από κάθε είδος πτηνών.
* Ο αριθμός 7 χρησιμοποιείται 70 φορές στην Παλαιά Διαθήκη!
* Οι Μουσουλμάνοι δικαιούνται να έχουν 7 γυναίκες σύμφωνα με το Κοράνι.
* Το αυτόνομο κράτος του Βατικανού ιδρύθηκε στις 7/7 του 1929!
* 7 μέρη του σώματος διακοσμούνται με κοσμήματα: Το κεφάλι, ο λαιμός, τα χέρια, τα πόδια, τα αυτιά, η μύτη και η μέση.
* Σύμφωνα με την επιστήμη υπάρχουν 7 ενεργειακά πεδία στο ανθρώπινο σώμα και βρίσκονται κατά μήκος της σπονδυλικής στήλης!
* Κάθε φάση της Σελήνης, διαρκεί 7 ημέρες.
* Στην Κίνα πιστεύουν ότι η 7η μέρα του πρώτου φεγγαριού του έτους, είναι τα γενέθλια της ανθρωπότητας και όλοι γιορτάζουν γενέθλια αυτή τη μέρα.
* Η Κινέζικη Φιλοσοφία θεωρεί ως θεμελιώδη στοιχεία τα εξής 7: Αέρας, νερό, μέταλλο, αιθέρας, φωτιά, ξύλο, και γη.
* Ο αριθμός 7 εμφανίζεται συχνά και στη Μυθολογία. Ο Οδυσσέας προτού επιστρέψει στην πατρίδα του στην Ιθάκη, έμεινε στο νησί της Καλυψούς 7 ολόκληρα χρόνια.
* Το 7 στη Γεωγραφία! 7 είναι τα νησιά του Ιονίου πελάγους: Κέρκυρα, Κεφαλλονιά, Ζάκυνθος, Ιθάκη, Λευκάδα, Κύθηρα και Παξοί.
* Ο αριθμός 7 εμφανίζεται συχνά με συμβολική σημασία στη γνωστή σειρά βιβλίων Χάρι Πότερ – που μάλιστα θα αποτελείται από 7 βιβλία.
* 7 είναι οι Βυζαντινές μουσικές νότες: ΠΑ, ΒΟΥ, ΓΑ, ΔΕ, ΚΕ, ΖΩ, ΝΗ.
* Τα 7 ονόματα που έχουν δοθεί στην Κωνσταντινούπολη είναι: Κωνσταντίνου Πόλη, Νέα Ρώμη, Αντωνία, Θησαυρός του Ισλάμ, Διαχωριστής του Κόσμου, Ινσταμπούλ, και Κωνσταντινούπολη.
* Το μυαλό μας μπορεί να μετρήσει στιγμιαία και με ακρίβεια μέχρι και 7 αντικείμενα ακόμη και αν τα δούμε για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου.
* Το ουράνιο τόξο αποτελείται από τα εξής 7 διαδοχικά χρώματα: Κόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο, μπλε, μωβ και βιολετί.
kouinet

Σάββατο 2 Μαΐου 2015

ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ ΤΕΧΝΗΣ / ΑΛΙΚΟ / 22 / 4 / 2015


ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΛΕΥΚΩΜΑΤΟΣ "ΒΟΛΤΑ ΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ"

ΤΑΚΗΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ..... ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ

ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΩΝ 60'ς ΕΦΥΓΕ....ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ
ΤΑΚΗΣ ΑΝΤΩΝΙΑΔΗΣ

Ο ΣΑΚΗΣ ΡΟΥΒΑΣ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ "ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ"

 ΟΤΑΝ ΕΧΕΙΣ ΑΚΟΥΣΕΙ ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΓΡΗΓΟΡΗ ΜΠΙΘΙΚΩΤΣΗ Ο ΣΑΚΗΣ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΜΙΚΡΟΣ.... ΑΛΛΑ ΜΠΡΑΒΟ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ!!! ΓΙΑΤΙ ΑΓΑΠΑΜΕ ΣΑΚΗ!!!!!

https://www.youtube.com/watch?v=7C3HtKsoB1Q
 Nikos Libertas / SOOC

Σαν σήμερα 3 Μαϊου το 1837 εγκαινιαστηκε το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών ...

"Ένας μορφωμένος λαός εύκολα οδηγείται, αλλά δύσκολα παρασύρεται, εύκολα κυβερνάται, αλλά δύσκολα σκλαβώνεται".
Σαν σήμερα 3 Μαϊου το 1837 εγκαινιαστηκε το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών ...
Η ιδέα για την ίδρυση του Πανεπιστημίου Αθηνών ανήκε στον Ιωάννη Καποδίστρια και η υλοποίηση της στον βασιλιά Όθωνα. Ιδρύθηκε με βασιλικό διάταγμα στις 14 Απριλίου του 1837 και εγκαινιάστηκε στις 3 Μαΐου του ίδιου χρόνου. Πρωτοστεγάστηκε στην κατοικία του αρχιτέκτονα Σταμάτη Κλεάνθη, επί της οδού Θόλου, στη βορειοανατολική πλευρά της Ακρόπολης. Ήταν το πρώτο Πανεπιστήμιο, όχι μόνο του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους, αλλά και της Ανατολικής Μεσογείου.
Το Οθώνειον Πανεπιστήμιον, όπως λεγόταν πριν πάρει το σημερινό όνομα Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιον Αθηνών, αποτελούνταν από τέσσερις σχολές: Θεολογίας, Νομικής, Ιατρικής και Τεχνών (η οποία περιλάμβανε τότε τις Εφαρμοσμένες Επιστήμες και τα Μαθηματικά). Το 1904, η Σχολή των Τεχνών διασπάστηκε σε δύο Σχολές, σε αυτή των Τεχνών και αυτή των Επιστημών, η οποία περιέλαβε τις νέες Σχολές Φυσικής, Μαθηματικών και Φαρμακευτικής. Το 1919 προστέθηκε το τμήμα της Χημείας και το 1922 η Σχολή Φαρμακευτικής ξεχώρισε ως τμήμα. Μια άλλη αλλαγή έγινε όταν στην Ιατρική Σχολή προστέθηκε το τμήμα της Οδοντιατρικής.
Με πρώτο πρύτανη τον Κωνσταντίνο Σχινά, το πανεπιστήμιο είχε αρχικώς 33 τακτικούς και εκτάκτους καθηγητές, 52 φοιτητές και 75 μη εγγεγραμμένους ακροατές, ως επί το πλείστον γηραιούς φουστανελοφόρους αγωνιστές του '21, δημοσίους υπαλλήλους και μαθητές γυμνασίου.
Η Οικία Κλεάνθη στην Πλάκα, όπου πρωτο-στεγάστηκε το Οθώνειον Πανεπιστήμιον
Το Νοέμβριο του 1841 άρχισαν να λειτουργούν νέες τάξεις σ' ένα καινούργιο κτίριο που σχεδιάστηκε από τον δανό αρχιτέκτονα Κρίστιαν Χάνσεν, στην οδό ονομασθείσα Πανεπιστημίου. Εκατοντάδες επιφανών και απλών Ελλήνων συνεισέφεραν με τον οβολό τους για την αποπεράτωσή του κτιρίου, για το οποίο απαιτήθηκαν 176.000 δραχμές. Ο Δήμος Αθηναίων από την πλευρά του ανέλαβε την υποχρέωση να διαμορφώσει την οδό Πανεπιστημίου, στην οποία μέχρι τότε υπήρχαν βαθιά ρυάκια και βράχοι.
Σ' αυτή την πρώτη, πραγματικά ηρωική περίοδο για την ελληνική εκπαίδευση, οι διδάσκοντες κατέβαλαν υπεράνθρωπες προσπάθειες, προκειμένου να γεφυρώσουν το χάσμα μεταξύ του καινούριου ιδρύματος και των παλαιότερων που λειτουργούσαν σε άλλες χώρες. Χαρακτηριστικό των δυσκολιών είναι ότι από τους 52 πρωτοεγγραφέντες φοιτητές, μόνο οι 18 παρακολούθησαν τα μαθήματα και ελάχιστοι έλαβαν πτυχίο.
Ανάμεσα στο 1895 και στο 1911, κάθε χρόνο έμπαιναν στις Σχολές περίπου χίλιοι σπουδαστές και στο τέλος του Α' Παγκόσμιου Πολέμου έφτασαν τους δύο χιλιάδες. Αυτό οδήγησε στην απόφαση για καθιέρωση εισαγωγικών εξετάσεων για όλες τις Σχολές, ξεκινώντας από το ακαδημαϊκό έτος 1927-28. Από το 1954 και μετά, ο αριθμός των εισαγόμενων φοιτητών καθορίζεται από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, ύστερα από πρόταση των Σχολών.
Στη δεκαετία του 1960 άρχισαν κατασκευαστικές εργασίες στην Πανεπιστημιούπολη, στην περιοχή Ζωγράφου. Τα νέα κτίρια της Πανεπιστημιούπολης περιλαμβάνουν αυτά της Φιλοσοφικής και Θεολογικής, τα τμήματα της Σχολής Θετικών Επιστημών και τη Φοιτητική Εστία.