Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

Βρήκα ενα αρθρο που ειχα δημοσιευσει το 2001
στην εφημεριδα ΛΑΜΨΗ... Έχουν περασει 12 χρονια απο τοτε ..... Τι άλλαξε???? Αυτος ήταν ο έλληνας και αυτος εχει παραμεινει μεχρι σημερα.....

        ΣΥΓΧΡΟΝΗ       ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

 Σαββατόβραδο η συνηθισμένη παρείτσα . Καθιερωμένο πια πότε στο ένα σπίτι πότε στο άλλο ,ουισκάκι, καμιά μπιρίμπα, λίγο κρασάκι και πολλή κουβέντα. Οι κυρίες περί μόδας ,παιδιών και καλλιτεχνικών νέων. Οι κύριοι , σχολιάζοντας τα γεγονότα της εβδομάδας ως επί το πλείστον τα έχοντα σχέση με την πολιτική.

      Τα παράπονα δίνουν και παίρνουν κανείς δεν είναι ευχαριστημένος.
       « Που θα πάει ρε παιδιά αυτή η κατάσταση? Είδατε τι έγινε με το EURO ; Όλα πιο ακριβά , στρογγυλοποίηση σου λένε και άντε να βρεις άκρη …»
       «Και το ασφαλιστικό ? Που το πας αυτό . Φάγανε τα ταμεία τα λεφτά του κοσμάκη και τώρα δεν έχουν να πληρώσουν συντάξεις.
Αίσχος !!! »
       «Εγώ ρε σεις στο χρηματιστήριο πόσα έχασα…Αυτό το μήνα της μάνας μου της κόψανε από τη σύνταξη 28000 χιλιάδες και τώρα άντε να κάτσεις στην ουρά , να χάσεις ένα ολόκληρο μεροκάματο , να μάθεις το γιατί…»
       « Δεν είδατε τον ΟΤΕ με τα καινούργια κόλπα ? 150000χιλιάδες μου ήρθε…Μπαίνει και ο μικρός στο ΙΝΤΕRNET με τις ώρες…»
       « Αμ’ τα φρουτάκια δεν είδατε τι έγινε? Τους ξεσκέπασε ο Τριανταφυλλόπουλος ,τους έβγαλε τα άπλυτα στη φόρα .Τι νομίζετε πως γίνονται οι βίλες με το σταυρό στο χέρι…»
       «Ρε Ελένη βάλε λίγο ουισκάκι ακόμη , με πάγο, φέρε και κανένα ξηρό καρπό…. Θέλουμε και Ολυμπιακούς αγώνες τρομάρα μας, δεν βλέπουμε τα χάλια μας…..»
       «Ξέρετε τι μου στοιχίζουν εμένα τα παιδιά με τα φροντιστήρια ,αγγλικά ,γαλλικά, πιάνο, δεν βγαίνω… Ευτυχώς που έρχονται οι ενισχύσεις από το χωριό , το λαδάκι μας καμιά κοτούλα, κανένα αυγουλάκι , ντοματούλες, κανένα χορταρικό και τα βολεύουμε…»
        « και σε μένα όλο τσοντάρουν τα πεθερικά , να ‘ ναι καλά αλλιώς με ένα μισθό τι να σου κάνει…κάποιο κινητό χτυπάει δεν το ακούτε ? το δικό μου ?… το δικό σου?
         « Όχι της γυναίκας μου είναι….»
         « Τι θα γίνει ρε παιδιά έτσι θα την βγάλουμε απόψε ? δεν πάμε για κανένα πα -ι-δάκι, κανένα κοκορετσάκι, έτσι να πιούμε λίγο κρασί? Άντε σηκωθείτε άρχισα να πειναω....  
               Αυτός είναι φίλοι μου σήμερα ο Έλληνας κινητό ,καλοπέραση και ΙΝΤΕΡΝΕΤ , Σχολιάζει τα πάντα, έχει άποψη για τα πάντα και βεβαίως έχει και λύσεις για όλα ,καθισμένος αναπαυτικά στην πολυθρόνα του με ουισκάκι ,κόκα κόλα ,πίνει και κανένα ποτηράκι κρασί για να ξεχνιέται και δεν βαριέσαι έχει ο θεός…ας είναι καλά οι τράπεζες με τα δάνεια για να μπορεί να κάνει και τις διακοπές του το καλοκαιράκι . Σαν άνθρωπος βρε αδερφέ!!!!   



                                                *   *   *   

ΟΙ ΠΛΑΤΕΙΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ

Στο κέντρο της Αθήνας υπάρχουν αρκετές διαφορετικές πλατείες. Άλλες με περισσότερη ιστορική σημασία, άλλες με λιγότερη αίγλη, αλλά όλες είναι ξεχωριστές. Κρύβουν ιστορίες που ακόμα και οι ίδιοι οι κάτοικοι μπορεί να μην ξέρουν. Ας τις γνωρίσουμε καλύτερα.
Πλατεία Αμερικής
Παλαιότερα η πλατεία λεγόταν «Αγάμων». Το όνομα είχε δοθεί από τον λαό, γιατί τότε ήταν ερημική και αποτελούσε κέντρο ερωτικών συναντήσεων και επειδή στο «άθλημα» αυτό επιδίδονταν περισσότερο οι άγαμοι. Αρχικά λεγόταν επίσημα και πλατεία Ανθεστηρίων, επειδή στην περιοχή γιορταζόταν η Πρωτομαγιά. Η σημερινή πλατεία Αμερικής, σύμφωνα με την Πράξη Ονοματοθεσίας του Δημοτικού Συμβουλίου, δόθηκε προς τιμή των ΗΠΑ, για τον φιλελληνισμό που επέδειξαν οι κάτοικοί τους.
Πλατεία Ανεξαρτησίας (Βάθη)
Η πλατεία είναι περισσότερο γνωστή ως «Πλατεία Βάθη», όνομα που προέρχεται από παλιά ονομασία της θέσης (Βάθη), γιατί από εκεί περνούσε ο δρόμος του Μενιδίου (Αχαρνών) μέσα από την κοίτη του ρέματος του Κυκλοβόρου. Στη συνέχεια το ρέμα καλύφθηκε και αποτέλεσε την σημερινή οδό Μάρνη. Επίσημα η πλατεία ονομάστηκε «Ανεξαρτησίας» για να τιμηθεί η απελευθέρωση και ανεξαρτησία της Ελλάδας μετά την επανάσταση του 1821. 
Πλατεία Βικτωρίας
Άλλοτε λεγόταν πλατεία «Κυριακού» από το Δήμαρχο Αθηναίων Παναγή Κυριάκο (1870-1879), που κατοικούσε εκεί. Η ονομασία «Πλατεία Βικτωρίας» δόθηκε προς τιμήν της βασίλισσας της Αγγλίας καθώς επί βασιλείας της ενώθηκαν τα Επτάνησα με την Ελλάδα (1864). Ωστόσο οι πολιτικοί αντίπαλοι του Π. Κυριάκου, έλεγαν ότι δόθηκε προς τιμήν της κόρης του Βικτωρίας. 
Πλατεία Εξαρχείων
Η πολυτάραχη και πολυσυζητημένη πλατεία, όπως και ολόκληρη η συνοικία, πήρε την ονομασία της από κάποιο Έξαρχο (Ηπειρώτη) που στα χρόνια του Γεωργίου Α’, είχε παντοπωλείο στην γωνία των οδών Θεμιστοκλέους και Σολωμού. Στο δεύτερο μισό του προηγούμενου αιώνα, σύχναζαν άνθρωποι του πνεύματος και της τέχνης, όπως ο Μ. Χατζηδάκις, Δ. Χορν κ.α. Χαρακτηριστικές φιγούρες την δεκαετία του ΄70 ήταν η ηθοποιός Κ. Γώγου, και οι μουσικοί Π. Σιδηρόπουλος και Ν. Άσιμος.  
Πλατεία Κάνιγγος
Η πλατεία ονομάστηκε έτσι για να τιμηθεί ο Γεώργιος Κάννινγκ (1770-1827).
Ήταν Άγγλος πολιτικός και φιλέλληνας. Διακρίθηκε ως υπουργός Εξωτερικών και ήταν από τους πρωτεργάτες του Πρωτοκόλλου των Μεγάλων Δυνάμεων «Περί ανεξαρτησίας της Ελλάδος», που υπογράφτηκε στο Λονδίνο στις 6 Ιουλίου 1827. Στην πλατεία βρίσκεται μαρμάρινος ανδριάντας του, έργο του Βρετανού γλύπτη Τσάντρεϋ.

Πλατεία Κλαυθμώνος
Το όνομα αυτής της πλατείας οφείλεται στο ότι πριν το 1909, οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν ήταν μόνιμοι. Τότε οι απολυμένοι πήγαιναν μπροστά από το Υπουργείο Εσωτερικών που ήταν στην πλατεία και με κλάματα και θρήνους (κλαυθμούς) παρακαλούσαν να τους επαναπροσλάβουν. Δεδομένου ότι τέτοιες απολύσεις συνέβαιναν τακτικά σε κάθε αλλαγή κυβέρνησης, οι σκηνές αυτές ήταν αρκετά συχνές στην πλατεία. Ανάδοχος της ονομασίας ήταν ο συγγραφέας και κατόπιν ακαδημαϊκός Δ. Καμπούρογλου, που πρώτος ονόμασε την πλατεία «Κλαυθμώνος» σε ένα χρονογράφημα του στην «Εστία» το 1878. Η πλατεία Κλαυθμώνος είναι ο πρώτος χώρος που δεντροφυτεύτηκε στην Αθήνα. Πολλές περιπέτειες πέρασε η επίσημη ονομασία της πλατείας. Στο αρχικό σχέδιο της πόλεως των Αθηνών (του vonKlentze) λεγόταν «Πλατεία Αισχύλου». Κατόπιν ονομάστηκε «Πλατεία Νομισματοκοπείου» γιατί εκεί ήταν το κτίριο του Νομισματοκοπείου. Στη συνέχεια ονομάστηκε «25ης Μαρτίου», μετά «Πλατεία Δημοκρατίας» και τέλος πήρε το όνομα με το οποίο ήταν πάντοτε γνωστή, «Πλατεία Κλαυθμώνος». Τον Ιούνιο του 1989 μετονομάστηκε σε «Πλατεία Εθνικής Συμφιλιώσεως» με την αφορμή των αποκαλυπτηρίων του ομώνυμου μνημείου στην πλατεία.
Πλατεία Κολιάτσου
Προς τιμή του Κολιάτσου Στυλιανού, πήρε το όνομά της η πλατεία. Ο Σ. Κολιάτσος ήταν αξιωματικός της χωροφυλακής επί Όθωνος και εκλέχτηκε πληρεξούσιος στη Β’ Εθνοσυνέλευση (1864) και πολλές φορές βουλευτής. Έπαιξε επίσης σημαντικό ρόλο στις συζητήσεις για το Σύνταγμα της χώρας. Διετέλεσε Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων (1866-1878) και Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου (1866-1874).
Πλατεία Κολωνακίου
Επίσημα ονομάζεται Πλατεία Φιλικής Εταιρείας, αλλά η ονομασία «πλατεία Κολωνακίου» προέρχεται από κάποιο παλιό στύλο (κολωνάκι) που υπάρχει και σήμερα, και μάλλον ήταν «αποτρεπτικό» νόσων και θεομηνιών. Ο στύλος αυτός έδωσε το όνομά του και σε ολόκληρη τη σημερινή συνοικία.
Πλατεία Μαβίλη
Η πλατεία ονομάστηκε προς τιμήν του Ιθακήσιου ποιητή Λορέντζου Μαβίλη (1860-1912). Το 1910 εκλέχθηκε βουλευτής και πρωτοστάτησε στους αγώνες για τη Δημοτική γλώσσα. Σε μια αγόρευσή του είπε «δεν υπάρχει γλώσσα χυδαία υπάρχουν μόνο χυδαίοι άνθρωποι». Η πλατεία παλιότερα λεγόταν «Στέγη Πατρίδος» επειδή σε μικρή απόσταση υπήρχαν οι προσφυγικές πολυκατοικίες του ομώνυμου Οργανισμού.

Πλατεία Μεταξουργείου
Η ονομασία της προήλθε από εργοστάσιο κατασκευής μεταξωτών υφασμάτων που ιδρύθηκε εκεί το 1835.     
Πλατεία Μοναστηρακίου
Πήρε το όνομά της από το «Μέγα Μοναστήριον της Παντανάσσης» που ιδρύθηκε τον 10ο αιώνα. Εκεί ύφαιναν τους «αμπάδες» φθηνά και χονδρά υφάσματα που έγιναν παράδοση για την περιοχή. Με την πάροδο του χρόνου τα κτίρια εγκαταλείφθηκαν, ερειπώθηκαν και έμεινε μόνο η μικρή εκκλησία της Παντανάσσης. Γύρω στο 1760 χτίστηκε το τούρκικο τζαμί που υπάρχει μέχρι και σήμερα.               
Πλατεία Ομόνοιας
Η αρχική ονομασία ήταν Όθωνος προς τιμήν του πρώτου βασιλιά. Μετονομάσθηκε το 1863 γιατί εκεί συμφιλιώθηκαν οι δύο αντίπαλες πολιτικές παρατάξεις, των Ορεινών και των Πεδινών, που είχαν δημιουργηθεί μετά την έξωση του Όθωνος.
Πλατεία Παγκρατίου
Η ονομασία της περιοχής πίσω από το Παναθηναϊκό Στάδιο οφείλεται στο ότι εκεί ήταν, κατά την αρχαιότητα, το ιερό του Παγκρατίου Ηρακλέους (προστάτη του αγωνίσματος του παγκρατίου που ήταν συνδυασμός πυγμαχίας και πάλης).
Πλατεία Συντάγματος
Στο χώρο του μνημείου του Αγνώστου Στρατιώτη, το κτίριο των Παλαιών Ανακτόρων, όπου σήμερα βρίσκεται η Βουλή των Ελλήνων, χτίστηκε για να στεγάσει το βασιλιά Όθωνα. Ο θεμέλιος λίθος μπήκε το 1836 και το έργο τελείωσε το 1840. Η Βουλή στεγάστηκε εκεί το 1922. Αργότερα, η πλατεία μετονομάστηκε σε «πλατεία Συντάγματος» για να τιμηθεί το Σύνταγμα, ο πρώτος Καταστατικός Χάρτης της Χώρας, που ρυθμίζει τον τρόπο οργάνωσης της πολιτικής εξουσίας και τις σχέσεις της με τους πολίτες. Το πρώτο Σύνταγμα αποφασίστηκε να δοθεί από τον Όθωνα ύστερα από την επανάσταση της 3ης Σεπτεμβρίου 1843 με αρχηγούς τους Δ. Καλλέργη, Ι. Μακρυγιάννη κ.α. Ο σχετικός νόμος ψηφίστηκε από την Εθνοσυνέλευση του 1844.  Τότε απέκτησαν για πρώτη φορά οι Έλληνες το δικαίωμα ψήφου.  
Το καλοκαίρι του 2011 συγκεντρωνόταν για μέρες πλήθος πολιτών για να διαμαρτυρηθούν ειρηνικά για τα επερχόμενα οικονομικά μέτρα και τις αντισυνταγματικές μεταρρυθμίσεις που τελικά εφαρμόστηκαν.
Πλατεία Πλάκας
Για την προέλευση του ονόματος της πλατείας αλλά και της συνοικείας της Πλάκας υπάρχουν δύο εκδοχές. Σύμφωνα με την πρώτη, η ονομασία οφείλεται σε μία μεγάλη πέτρινη πλάκα που βρέθηκε κοντά στο εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου (μέσα στον αρχαιολογικό χώρο του θεάτρου Διονύσου). Κατά άλλη εκδοχή, η ονομασία προέρχεται από την αλβανική λέξη «πλιάκα» που σημαίνει παλιός. Επικράτησε κατά την εγκατάσταση Αρβανιτών τον 17ο αιώνα στην περιοχή γύρω από την Ακρόπολη, που ήταν έρημη και εγκαταλελειμμένη μετά τους ρωμαϊκούς και βυζαντινούς χρόνους. Οι αρβανίτες έλεγαν ότι κατοικούν στην «πλιάκα» Αθήνα και έτσι έμεινε το όνομα.
Πλατεία Ρηγίλλης
Η Ρήγιλλα Αππία-Αννια (2ος αιώνας μ.Χ.) από την οποία πήρε το όνομά της η πλατεία, ήταν σύζυγος του Αθηναίου σοφιστή και πολιτικού Ηρώδου του Αττικού. Πέθανε λίγο μετά το γάμο τους γύρω στο 143 μ.Χ. Ο Ηρώδης κατηγορήθηκε τότε από τους εχθρούς του ότι ήταν υπαίτιος του θανάτου της, αθωώθηκε όμως μετά από δίκη στη Ρώμη και στη μνήμη της ίδρυσε στους νοτιοανατολικούς πρόποδες της Ακροπόλεως το Ηρώδειον (Ωδείον Ηρώδου του Αττικού) που ονομάστηκε «επί Ρηγίλλη». Κατ’ άλλους η Ρηγίλλα πέθανε γύρω στο 160 μ.Χ. Ο Ηρώδης ο Αττικού Τιβέριος-Κλαύδιος (103-179 μ.Χ.) γεννήθηκε στον Μαραθώνα, με εξαιρετική μόρφωση, ήταν ένας από τους καλύτερους ρήτορες της εποχής του και δάσκαλος Ρωμαίων αυτοκρατόρων. Πήρε ανώτατα αξιώματα στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (Ύπατος & άρχων των Αθηνών). Είχε μεγάλη περιουσία και διέθεσε πολλά χρήματα σε έργα κοινής ωφελείας στην Κόρινθο, Δελφούς, Θερμοπύλες και την Αθήνα. Μεταξύ των δωρεών του ήταν και το Παναθηναϊκό Στάδιο, το οποίο αναμαρμαρώθηκε με δωρεά του Γ. Αβέρωφ προκειμένου να τελεσθούν οι πρώτοι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες το 1896.
Πλατεία Φιλοπάππου
Η πλατεία ονομάσθηκε έτσι προς τιμή ενός ευεργέτη. Ο Φιλόπαππος Γάιος – Ιούλιος – Αντίοχος (1ος αιώνας μ.Χ.) ήταν ύπατος και άρχων των Αθηνών από την Συρία (εγγονός του βασιλιά της Συρίας Αντίοχου Δ’). Ευεργέτησε την Αθήνα και ανακηρύχθηκε Αθηναίος πολίτης. Στον ομώνυμο λόφο απέναντι από την Ακρόπολη έκτισε το ομώνυμο μνημείο εις μνήμην του παππού του. Κατά την αρχαιότητα ο λόφος του Φιλοπάππου ονομαζόταν «Μουσείον» (από τον τάφο του ποιητή Μουσαίου) ή λόφος Μουσών επειδή ήταν αφιερωμένος στις μούσες. Από τον λόφο του Φιλοπάππου ο Ενετός Φραγκίσκος Μοροζίνης βομβάρδισε την Ακρόπολη και κατέστρεψε τον ναό της Απτέρου Νίκης (1687).
Πηγή πληροφοριών: “Οδωνυµικά – Η σημασία των ονομάτων των οδών της Αθήνας” Δήμος Αθηναίων, Πολιτισμικός Οργανισμός 1977.
- See more at: http://www.storybox.gr/index.php/history/594-athinaikes-plateies-hxeres-tin-istoria-tous#sthash.Ixtt351S.dpuf

Πλατεία Κλαυθμώνος.... πως πηρε το ονομα της!

Το όνομα αυτής της πλατείας οφείλεται στο ότι στην προ του 1909 περίοδο, οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν ήταν μόνιμοι όπως σήμερα, οι απολυμένοι, οι «Παυσανίες» όπως τους έλεγαν, πήγαιναν εμπρός από το Υπουργείο Εσωτερικών που ήταν στην πλατεία αυτή και με κλάματα και θρήνους («κλαυθμούς») παρακαλούσαν να τους ξαναπροσλάβουν.Δεδομένου ότι τέτοιες απολύσεις 
Πλατεία Κλαυθμώνος εν έτει 1913
συνέβαιναν τακτικά σε κάθε αλλαγή κυβερνήσεως, οι σκηνές αυτές ήταν αρκετά συχνές στην πλατεία. Ανάδοχος της ονομασίας ήταν πάντως ο συγγραφέας και κατόπιν ακαδημαϊκός Δημ. Γρ.Καμπούρογλου, που πρώτος ονόμασε την πλατεία «Κλαυθμώνος» σε ένα χρονογράφημα του στην «Εστία» το 1878.


Η πλατεία Κλαυθμώνος είναι ο πρώτος χώρος που δεντροφυτεύτηκε στην Αθήνα. 
Για το σκοπό αυτό ο βασιλιάς της Βαυαρίας Λουδοβίκος έστειλε τον ειδικό κηποτεχνικό Σμάρατ. Στη δυτική πλευρά της υπήρχαν οι τρεις συνεχόμενες οικίες των Βούρου, Μαστρονικόλα και Αφθονίδου, όπου έμειναν αρχικά οι βασιλείς Οθων και Αμαλία μετά τους γάμους τους. Στα σπίτια αυτά (όσα σώζονται) στεγάζεται σήμερα το «Μουσείο της Πόλεως των Αθηνών». Στην πλατεία υπήρχαν επίσης τα κτίρια των Υπουργείων Εσωτερικών και Οικονομικών.

Πολλές περιπέτειες πέρασε η επίσημη ονομασία της πλατείας. Στο αρχικό σχέδιο της πόλεως των Αθηνών (του von Klentze) λεγόταν «Πλατεία Αισχύλου». Κατόπιν ονομάστηκε «Πλατεία Νομισματοκοπείου» γιατί εκεί ήταν το κτίριο του Νομισματοκοπείου. Στη συνέχεια η πλατεία ονομάστηκε «25ης Μαρτίου», όνομα που κράτησε για πολλά χρόνια. Κατόπιν μετονομάστηκε σε «Πλατεία Δημοκρατίας» και μετά πήρε και επίσημα πλέον το όνομα με το οποίο ήταν πάντοτε γνωστή, «Πλατεία Κλαυθμώνος». Τέλος τον Ιούνιο του 1989 μετονομάστηκε σε «Πλατεία Εθνικής Συμφιλιώσεως» με την αφορμή των αποκαλυπτηρίων του ομώνυμου μνημείου στην πλατεία.

Πηγή

http://i-know.gr

Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΔΡΟΣΙΝΗΣ ( τι λοιπον της ζωής μας το συνορο???)

Ο ποιητής, πεζογράφος και δημοσιογράφος Γεώργιος Δροσίνης γεννήθηκε στις 9 Δεκεμβρίου 1859, σ' ένα αρχοντικό της Πλάκας. Καταγόταν από οικογένεια αγωνιστών του Μεσολογγίου. Χάρη στη φιλομάθειά του, αλλά και στις οικονομικές δυνατότητες που είχαν οι γονείς του, σπούδασε νομικά και φιλολογία στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και στη συνέχεια Ιστορίας της Τέχνης στη Λειψία, στη Δρέσδη και στο Βερολίνο.
Από το 1889 ως το 1897 υπήρξε διευθυντής του περιοδικού Εστία, που ο ίδιος μετέτρεψε σε εφημερίδα το 1894. Την ίδια περίοδο ίδρυσε και διηύθυνε τα περιοδικά Εθνική Αγωγή και Μελέτη, καθώς και το ετήσιο Ημερολόγιον της Μεγάλης Ελλάδος. Το 1899 μαζί με τον Δημήτριο Βικέλα ίδρυσαν το Σύλλογο προς διάδοσιν ωφελίμων βιβλίων, που εξέδωσε λογοτεχνικά έργα, λαογραφικές και άλλες μελέτες. Το 1901 ίδρυσε τις σχολικές βιβλιοθήκες και το 1908 το εκπαιδευτικό μουσείο. Συνέβαλε, επίσης, στην ανέγερση του Οίκου Τυφλών, της Σεβαστοπούλειας Επαγγελματικής Σχολής και της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρίας.
Από το 1914 ως το 1923 διετέλεσε τμηματάρχης Δημοτικής Εκπαίδευσης του Υπουργείου Παιδείας, συμβάλλοντας ουσιαστικά στη σύνταξη του Ιστορικού Λεξικού της Ελληνικής Γλώσσας και στην εφαρμογή του εκπαιδευτικού προγράμματος του Ελευθέριου Βενιζέλου. Το 1924, υπό τη διεύθυνσή του, οργανώθηκε το Μουσείο Κοσμητικών Τεχνών. Έγινε τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών από την ίδρυσή της το 1926, διατέλεσε ο πρώτος Γραμματέας των Δημοσιευμάτων του Ιδρύματος (1926-1928) και τιμήθηκε με το Αριστείο των Γραμμάτων και Τεχνών.
Στο χώρο της λογοτεχνίας πρωτοεμφανίστηκε το 1879 με ποιήματά του στα περιοδικά Ραμπαγάς και Μη Χάνεσαι. Ένα χρόνο αργότερα κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή υπό τον τίτλο Ιστοί Αράχνης, η σταδιοδρομία του, όμως, ως νέου ποιητή άρχισε το 1884 με τη συλλογή Ειδύλλια.
Ποιητής της νέας αθηναϊκής σχολής -όπως και ο Κωστής Παλαμάς, με τον οποίο υπήρξε στενός φίλος- χρησιμοποίησε τη δημοτική γλώσσα από τις πρώτες του δημιουργίες και άντλησε στοιχεία από τα δημοτικά τραγούδια και τη λαϊκή παράδοση. Ως πεζογράφος, χρησιμοποίησε αρχικά την καθαρεύουσα, για να στραφεί κι εκεί αργότερα στη δημοτική, με το διήγημά του Το βοτάνι της αγάπης (1901).
Πέθανε στις 3 Ιανουαρίου 1951, στην Κηφισιά.

Τι λοιπόν, της ζωής μας το σύνορο

θα το δείχνη ένα ορθό κυπαρίσσι;

Κι' από ό,τι είδαμε, ακούσαμε, αγγίσαμε
τάφου γή θα μας έχη χωρίση;

Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε καί βλέπουμε
τούτο μόνο ζωή μας το λέμε;

Κι' αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε
καί χαμένο στους τάφους το κλαίμε;

Σ' ο,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε
της ζωής μας ο κόσμος τελειώνη;

Τίποτ'άλλο; Στερνό μας απόριμμα
τό κορμί που πετιέται και λυώνη;

Κάτι ανέγγιχτο, ανάκουστο, αθώρητο
μήπως κάτω απ' τους τάφους ανθίζη;

Κι'ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο
μήπως πέρα απ' τον τάφο αρχίζη;

Η ψυχή ταξειδεύτρα μεσ' τ'άπειρο
σταλαμίδα νερού μήπως μοιάζη;

που ανεβαίνη στα νέφη απ' τα πέλαγα
κι'απ'τα νέφη στούς κάμπους σταλάζη;

Μήπως ο,τι θαρρούμε βασίλεμμα
γλυκοχάραμα αυγής είναι πέρα;

Κι'αντί ν'άρθη μια νύχτα αξημέρωτη
ξημερώνει μιά αβράδυαστη μέρα;

Μήπως είναι η αλήθεια στο θάνατο;
Κι'η ζωή μήπως κρύβη την πλάνη;

Ό,τι λέμε πως ζη μήπως πέθανε
κι'είναι αθάνατο ο,τι έχει πεθάνει; 

Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013

ΕΝΑ ΓΙΑΤΙ......

ΚΟΙΤΑΖΟΝΤΑΣ ΜΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΑΝΑΤΟΛΗ, ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΔΥΣΗ, ΜΙΑ ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΓΑΛΑΖΙΑ ΘΑΛΑΣΣΑ, ΑΠΟΛΑΜΒΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΕΠΟΧΕΣ ΝΑ ΕΝΑΛΛΑΣΟΝΤΑΙ ΤΑ ΤΟΠΙΑ.... ΑΝΑΡΩΤΙΕΜΑΙ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΧΟΥΝ ΜΕΣΑ ΤΟΥΣ ΤΗΝ ΜΑΝΙΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ!!!!